The short version... not dead.

Trzeci sezon 'Sherlocka' rozpoczęty. I to jak! 

Pierwszy odcinek ma wszystko, co kochamy w 'Sherlocku' i jeszcze więcej.

Sherlock powraca wraz z nieodłącznym płaszczem, czarnymi, nieujarzmionymi lokami i swoim niesamowitym umysłem, kościami policzkowymi, na których można się pociąć, (zbyt) ciasnymi koszulami.... ekhm... taaaaaak, trochę się czuję jak Molly Hooper.

John - porzuciwszy włochatostope wcielenie - przeżywa jakoś powrót swojego przyjaciela. Jest niezmiennie kochany, nawet jeśli jego wąsy przyprawiają wszystkich o dreszcze. 

Staram się nie zdradzać za dużo, ale nie wiem czy się uda! Oczywiście odcinek jest niesamowicie świetny. Mamy zagadkę do rozwiązania, a oprócz tego dużo zaskoczonych twarzy, biegania po Londynie, jeżdżenia metrem. Dowiadujemy się też JAK... no powiedzmy, że się dowiadujemy JAK Sherlock upozorował swoją śmierć.

Poznajemy trochę bliżej Mycrofta, spotykamy Mary, widzimy kilka niespodziewanych pocałunków (i wcale nie te, o których myślicie!). 

Dobra, będę szczera: nie jestem w stanie napisać obiektywnej, nie spojlerowej recenzji. Uwielbiam Benedicta i jego Sherlocka, Martina Freemana oraz Marka Gatissa (Mycroft). Gatiss i Moffat powinni brodzić w Baftach i myśleć nad kolejnymi seriami dzień i noc! 

Fanów nie muszę przekonywać. Wiem, że już widzieli ten odcinek i go kochają :D 

Wszystkich, którzy nie znają tej wersji 'Sherlocka' szczerze zachęcam do obejrzenia wszystkich dostępnych serii po kolei - bo nie da się zaczęć od 3 serii, za dużo namieszane. 

John: I'm definitely going to kill you!

Sherlock: Oh, please. Killing me, that's so two years ago!

PS. next time - ambitnie! Jim Jarmusch.