W niedzielne popołudnie wdrapuję się na spory głaz, jeden z wielu rozrzuconych na zboczu góry Kornuty (830 m n.p.m.). Wyglądam poza krawędź i spoglądam w dół zbocza. Można złamać kark spadając. Moje okulary przeciwsłoneczne zsuwają mi się z czubka głowy. Słyszę jak trzy razy odbijają się o skały w drodze w dół. Tuk tuk tuk.
Znajduję je później u podnóża, zagrzebane w liściach bukowych. W stanie nienaruszonym.
Cytując za Wikipedią:
Rezerwat przyrody Kornuty – rezerwat przyrody nieożywionej w północno-zachodniej części pasma Magury Wątkowskiej (Beskid Niski), na zboczu góry o tej samej nazwie. Leży na terenie Magurskiego Parku Narodowego.
Powierzchnia 11,9 ha, rok założenia 1953, faktycznie rezerwat istniał od 1938, kiedy to oddział PTT w Gorlicach wykupił z rąk prywatnych pierwsze 7 ha gruntów celem ich ochrony.
Rezerwat obejmuje fragment południowo-zachodniego zbocza Magury Wątkowskiej, poniżej szczytu Kornuty, na którym rozrzucone są fantazyjnie ukształtowane skały, o wysokości do 10 metrów, zbudowane z odporniejszego na erozję gruboławicowego piaskowca magurskiego. Teren rezerwatu pokrywają lokalnie luźne blokowiska głazów i okruchy skalne, będące wynikiem wietrzenia tych skał.
 |
| źródło |
Trochę fot:
 |
| Zdrojówka rutewkowata (Isopyrum thalictroides L.) |
Po Magurskim Parku Narodowym
(i nie tylko) chodziłam z:
